Salí al balcón de la ventana,
A escuchar a las guitarras pedirte perdón,
Sentir el viento en mi cara,
Y llorar por tu amor.
Pensar en las aves, y en su hermoso cantar;
Existir es un arte no una necesidad,
Los días en el calendario pasan,
Pero por más que quiera, los años no amansan.
Quizás dentro de un murmullo,
Quizás fuera de tu habitación,
Lamentando, agachada en un rincón,
Delirando amores y rubores de aquel capullo.
Desmañanado, con la cara pálida, fría;
Sin pensamientos, ni sentimiento,
Solo el tiempo que viene y va,
Como la regla, que nunca regreso.
viernes, 25 de febrero de 2011
viernes, 18 de febrero de 2011
Inferno
Ánimo foribus
Ironic focus est nostri Christus
Numquam respondisti ad inanes questions
Numquam defendit quod capta non sua.
Million calefactus tua sunt ligna caminum,
Millia nymphae vicisse sine intermissione
Et multo plures homines donis exire
Sed tamen frigida semper
Numquam facere ut erectio
Nunquam satis avarus.
Nec rogare panem qui piscibus escam ...
Dejad vuestra alma en la puerta,
Irónica es la chimenea de nuestro mesías,
Jamás dio respuesta a vanas preguntas,
Jamás pidió perdón por haber tomado lo que no era suyo.
Millones de leños han calentado su estufa,
Millares de ninfas lo han seducido sin cesar,
Y muchos más caballeros lo han sobornado para poder escapar;
Pero aun así, siempre h tenido frio,
Nunca ha conseguido una erección,
Jamás ha sido suficientemente codicioso.
Jamás pide pan, a aquel que pesca su alimento…
viernes, 11 de febrero de 2011
Carta a “San Valentín”
Querido y despreciado San Valentín,
Te extrañara que te escriba hoy, en un día tan especial,
Para ti digo, porque este año, ¿adivina qué? Yo no tengo que celebrar.
Me has quitado todo aquello que algún día me diste,
Me has dejado una herida que no ha durado poco en sanar,
Has acabado con cada pequeño detalle de felicidad.
Para ti es un juego, para mi es algo personal,
Te la pasas divagando por el mundo, apostando corazones;
A veces ganas a veces pierdes, pero realmente eso a ti no te importa,
Porque a fin de cuentas lo que apuestas nunca fue tuyo…
No pienses que me gusta ver la felicidad de otros,
Ni tener que esperar aquí sentado, solo por un capricho tuyo,
La verdad es que cada día que pasa, tengo el placer de recordarte el 10 de Mayo,
Y a la vez agradecerte por darme devolverme algo que hace tiempo había perdido,
Ese algo que yo llamo, frialdad; ¿Te acuerdas?
Y poco a poco fueron cayendo mis lágrimas, y me dieron ganas de incendiar tu altar,
Esa miserable y patética cama de rosas que llamas hogar.
Timar ese horrendo arco, con todo y el quiver repleto de flechas,
Para metértelo directamente en el recto, y así sepas lo que es realmente el amor;
Esperando que así, pienses dos veces en meterte conmigo…
Y no me despido sin antes mandarte muy lejos, allá por Minnesota,
A un pueblito que lleva el mismo nombre que el palo horizontal de la vela de un barco,
Por que como ya he dicho antes,
Este año, mendigo pañaludo de mierda, no tengo que celebrar.
Espero y te tenga cuidado esta carta que te escribo,
Pues muy adentro de tu ser, sabes que lo tienes bien merecido;
No obstante en años pasados me diste mucho, pero aun así no tenías derecho de quitármelo,
Y aunque digas miles de palabras, y tengas muchas miles de bocas que alimentar,
A mí me tienen sin cuidado las demás gentes, yo solo te quiero recordar, lo mucho que te odio… :)
ATTE
viernes, 4 de febrero de 2011
Digamos
Baje a la mazmorra, a ese feo lugar, a aquel que llevaba como habitación,
De sueños de malas noches, humos chistosos y unas cuantas lagrimas,
Para que así cayeran las memorias, y los corazones, los pocos;
Las pequeñas y miserables anécdotas, que nos contábamos al toquetearnos,
Pero ya no es más una realidad, es solo una fantasía, casi vacía.
Quisiera tener dos minutos, uno para morir y otro para revivir;
Uno para golpear tu estúpida sonrisa, y otro para pedirte perdón,
Uno para besar tus pechos y otro para escupirlos muy fuertemente,
Quizás no haría nada de eso…
Pero de entre tantos callejones, extraño el Diagon, aquel frio y mágico lugar;
Quién diría que los mismos años -y un poco de perversión- acabaron con tu ausencia,
Pero dejaron abierta la maña y las razones, de tu huida voraz,
Hambrienta y letal, vagancia plena en vuestra beatitudine perpetua…
Solo asi convencimos al tiempo, qué poco es el q nos quedaba,
Para seguir sin paradojas complexas, sintiendo un vacio fetal, casi fatal;
Debajo de los cienes, de los miles y de los grandes ayeres,
Casi pasantes de enteras preguntas,
Casi distantes entre viejas costumbres, digamos,
Que todo esto nunca ocurrió…
Aqui de vuelta, despues de dos semana de ausencia, funcionando como antes
Q les sea leve..
De sueños de malas noches, humos chistosos y unas cuantas lagrimas,
Para que así cayeran las memorias, y los corazones, los pocos;
Las pequeñas y miserables anécdotas, que nos contábamos al toquetearnos,
Pero ya no es más una realidad, es solo una fantasía, casi vacía.
Quisiera tener dos minutos, uno para morir y otro para revivir;
Uno para golpear tu estúpida sonrisa, y otro para pedirte perdón,
Uno para besar tus pechos y otro para escupirlos muy fuertemente,
Quizás no haría nada de eso…
Pero de entre tantos callejones, extraño el Diagon, aquel frio y mágico lugar;
Quién diría que los mismos años -y un poco de perversión- acabaron con tu ausencia,
Pero dejaron abierta la maña y las razones, de tu huida voraz,
Hambrienta y letal, vagancia plena en vuestra beatitudine perpetua…
Solo asi convencimos al tiempo, qué poco es el q nos quedaba,
Para seguir sin paradojas complexas, sintiendo un vacio fetal, casi fatal;
Debajo de los cienes, de los miles y de los grandes ayeres,
Casi pasantes de enteras preguntas,
Casi distantes entre viejas costumbres, digamos,
Que todo esto nunca ocurrió…
Aqui de vuelta, despues de dos semana de ausencia, funcionando como antes
Q les sea leve..
Suscribirse a:
Entradas (Atom)